ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟΦΗ
ΕΛΛΗΝΑ ΕΞ ΑΙΓΥΠΤΟΥ
ΜΕ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΣΕ ΑΘΛΗΤΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ ΚΑΙ ΣΕ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΑ ΣΥΛΛΟΓΩΝ
Είναι ιστορικά τεκμηριωμένο και γνωστό για πολλούς ότι η ξυλορακέτα πρωτοεμφανίστηκε στην Αίγυπτο και συγκεκριμένα στην Αλεξάνδρεια και διαδόθηκε στα μεσογειακά παράλια μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Πιο συγκεκριμένα, κατά την εποχή της αγγλικής στρατιωτικής κατοχής στην Αίγυπτο που κράτησε μέχρι το 1952, οι Άγγλοι στρατιώτες έπαιζαν ξυλορακετα στα στρατόπεδά τους κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων τους.
Κρατούσαν μια μικρή σανίδα στο χέρι, στέκονταν ο ένας απέναντι του άλλου και αντάλλαζαν τα μπαλάκια κτυπώντας τα με την σανίδα, προσπαθώντας πάντοτε να μην πέφτει στο έδαφος. Πολλές φορές μάλιστα δημιουργείτο και μια ανταγωνιστικότητα μεταξύ τους με αποτέλεσμα το μπαλάκι να χτυπιέται με κάποια δύναμη.
Αυτή λοιπόν την απασχόληση – άσκηση των Άγγλων στρατιωτών, που τους έβγαζε και από την καθημερινότητά τους, την παρακολουθούσαν οι ιθαγενείς – επιστάτες (κηπουροί, συντηρητές κλπ.), οι οποίοι με τη βοήθεια του αθλητικού σθένους που τους διακατείχε το μετέφεραν (το άθλημα) κάποια στιγμή στις παραλίες της Αλεξάνδρειας, οι όποιες δεν είναι και λίγες. Ήταν στην αρχή βέβαια ένα θέαμα όχι τόσο ελκυστικό, πιθανώς διότι η σανίδα που χρησιμοποιούσαν δεν βοηθούσε στην ομαλή απόκρουση της μπάλας. Έπρεπε λοιπόν να κατασκευαστεί ένα σχήμα τέτοιο που να αποσκοπούσε στο καλό αποτέλεσμα του παιχνιδιού.
Στην αρχή επινοήθηκαν διάφορες μορφές της ρακέτας, επικρατέστερη όμως ήταν εκείνη που είχε σχήμα στρογγυλό με μακρύ χέρι, το λεγόμενο «τηγάνι». Αυτό άλλωστε ήταν και το οριστικό σχήμα της αιγυπτιακής ξυλορακέτας. Ήταν το χρονικό διάστημα του 1945-1960, όπου οι παραλίες της Αλεξάνδρειας γέμιζαν από ρακετίστες ντόπιους και μη. Ήταν τα χρόνια που ήκμαζαν οι ξένες παροικίες στην Αίγυπτο, οι όποιες πέραν των εμπορικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων είχαν και αθλητικές. Μεταξύ αυτών βέβαια υπήρχε και η ελληνική παροικία, η οποία αριθμούσε στα πρώτα χρόνια τα 280.000 άτομα με 25 περίπου αναγνωρισμένα αθλητικά σωματεία. Εκτός αυτών υπήρχαν πολιτιστικοί σύλλογοι, κοινωφελή ιδρύματα, σχολεία, νοσοκομεία κλπ.
Η παρουσία των Ελλήνων στην Αίγυπτο περνάει υποχρεωτικά μέσα από την ιστορία της ίδιας της χώρας. Οι Έλληνες θεωρούσαν την Αίγυπτο σαν δεύτερη πατρίδα τους, πάντα όμως αισθανόντουσαν άρρηκτα δεμένοι με την Ελλάδα και έτρεφαν την ελπίδα ότι θα γύριζαν κάποτε στην πατρίδα, παρ’ όλο που οι περισσότεροι δεν την είχαν δει ποτέ τους.
Η ζωή τους κυλούσε ήρεμα χωρίς ειδικά προβλήματα. Ένα μεγάλο ποσοστό, ιδιαίτερα των νέων ασχολείτο με τον αθλητισμό και τον πρωταθλητισμό. Έτρεφαν δε μεγάλη αγάπη προς την θάλασσα όπου περνούσαν τις διακοπές τους στις πολυάριθμες και αξιοζήλευτες παραλίες.
Εκεί οι Έλληνες πρωτοαντίκρυσαν όπως αναφέραμε τους ντόπιους ρακετιστες. Εντυπωσιασμένοι με το θέαμα και γενικότερα ως άθλημα άρχισαν και αυτοί να το δοκιμάζουν, επιφυλακτικά στην αρχή, αλλά ως πρωταγωνιστές αργότερα. Είχαν δημιουργηθεί αρκετές ομάδες με αξιοσημείωτες επιδόσεις.
Εδώ θα θέλαμε να τονίσουμε ότι είχε εξαπλωθεί ως σπορ από την ελληνική παροικία και παιζόταν σε όλες τις εποχές του χρόνου, λόγω των κλιματολογικών συνθηκών του τόπου. Έγινε δε τόσο δημοφιλές που δεν υπήρχε χώρος να σταθείς για να το απολαύσεις, περισσότερο δε όταν οι παίκτες που έπαιζαν ήταν από διαφορετικές εθνικότητες (Αιγύπτιοι, Έλληνες, Ιταλοί, Εβραίοι κτλ.). Έφθασε σ’ένα σημείο οι παίκτες αυτοί να αποτελούν μια μικρή αθλητική διεθνή κοινωνία με πρωτοποριακό ρόλο, και πάλι τονίζουμε τους Έλληνες. Αυτή η κατάσταση κράτησε μέχρι το (1958-1960). Τώρα βέβαια η ξυλορακετα στην Αίγυπτο παίζεται μόνο από τους ιθαγενείς και από τους ελάχιστους ξένους.
Τότε, στα τέλη της δεκαετίας του 50’ μεγάλος αριθμός Ελλήνων φθάνει στην Ελλάδα. Χαρακτηρίσθηκαν στην αρχή «Αιγυπτιώτες» , αλλά αργότερα επίσημα πλέον «Αιγυπτιώτες Έλληνες» . Πολλοί από αυτούς έρχονται για πρώτη φορά, οι μεγαλύτεροι στην ηλικία αντιμετωπίζουν προβλήματα προσαρμογής, στην συνέχεια όμως συνηθίζουν. Η άφιξή τους στην Ελλάδα δεν επιβαρύνει, ούτε δυσκολεύει την Ελληνική Πολιτεία, απεναντίας βοήθησαν άλλοι οικονομικά με συνάλλαγμα που έφεραν μαζί τους, άλλοι με τεχνογνωσία, άλλοι με επιστημονική κατάρτιση, καταλαμβάνοντας μάλιστα μεγάλες διευθυντικές θέσεις στην ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, Τράπεζες κτλ.
Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, επόμενο ήταν να «κουβαλήσουν» παράλληλα μαζί τους και τα αθλητικά τους ιδεώδη και κατ’επέκταση το παιχνίδι που έπαιζαν στον τόπο που γεννήθηκαν.
Πολλά λέγονται για το ποιος, που και ποτέ πρωτόπαιξε ρακέτα. Μαρτυρίες όμως βετεράνων λένε ότι ο αείμνηστος Θωμάς Καρτσωνάκης το 1958 έπαιξε για πρώτη φορά ξυλορακέτα στα Χανιά, και συγκεκριμένα στην παραλία του Καλαμακίου, εκεί όπου σήμερα έχει την έδρα του ο ομώνυμος σύλλογος χειμερινών κολυμβητών. Ο Νίκος Κυριακίδης επίσης την ίδια χρονολογία με το που ήρθε στην Ελλάδα από την Αίγυπτο έπαιξε ρακέτα στην πλαζ της Βουλιαγμένης. Ακολούθησαν τα αδέλφια Ανδρέας και Γιάννης Αλεξάνδρου (αξιόλογοι ποδοσφαιριστές), Δημήτρης Παπαδάκης (δ/ντης στην Πυρκάλ – πολίστας), Χρήστος Χριστοδούλου (τερματοφύλακας), Σάββας Αμπατζής (ποδοσφαιριστής) και άλλοι.
ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ: Η ΑΝΤΙΣΦΑΙΡΙΣΗ ΞΥΛΟΡΑΚΕΤΑΣ ΕΙΣΕΒΑΛΛΕ ΚΑΙ ΚΑΤΕΚΤΗΣΕ ΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΡΑΛΙΕΣ!
